หวนอาลัยหัวใจคร่ำครวญ
ทุกวันเหงาใจให้หวนคร่ำครวญจำคะนึง
กรรมเอ๋ยกรรมต้องจำคิดรำพึง
ครวญถึงคนหนึ่งโศกซึ้งไม่คลายคลา
บางเวลาน้ำตาหลั่งไหล
โถกรรมชักนำจากไปเศร้าใจทรมา
คอยทุกวันตื้นตันทุกวันมา
บุญน้อยคอยท่า กลับร้างกลับราไป
* หมองใจตรมระทมไร้ร่มโพธิ์ทอง
สุดปองหมองหม่นไหม้
ยามพร้อมบุญยังอุ่นใจ
ครั้นบุญมาขาดไปดั่งใจขาดพลัน
ยามแรมไกลเหงาใจเยือกเย็น
ฉันปองทุกข์ครองยากเข็ญ เยือกเย็นในอุรา
ไกลแสนไกลเมื่อไหร่ถึงจะมา
ยังหลงคอยท่าอย่าร้างอย่าลาเลย
ซ้ำตั้งแต่ *
|
