รักเจ้าเอ๋ยคร่ำครวญเหลือเบื่อหน่าย
ปากผู้ชายเมอื่กลับกลายร้ายหนักหนา
น้ำคำผู้ชายกลับกลายได้หลายวาจา
เศร้าวิญญาชอกช้ำรำพัน
เห็นแต่เธอผู้เดียวนั้นชื่นฉ่ำ
ปากฝากคำว่าจะจำรักทุกวัน
ครั้นนานไปปากใจไม่เห็นตรงกัน
ปากรำพันกับฉันไม่น่าฟัง
นี่หรือรักจริงทิ้งให้อุราต้องมาผิดหวัง
รักลวงกระมัง ผิดหวังเพราะฟังแต่คำสนอง
ลิ้นลมเริงหลอนลวงหลายเล่ห์เหลี่ยม
หากไม่เจียมจิตก็ทนจนทุกข์หม่นหมอง
หญิงเพื่อนเอยอย่าเลยอย่าหมายชายหมายปอง
หากลำพองต้องหมองใจจนตาย
หวานคารมแรกชมหวานชื่นฉ่ำ
ปากฝากคำว่าจะจริงรักยิ่งหลาย
แท้ที่จริงตั้งใจจะทิ้งให้อาย
มุ่งทำลายไม่คิดนำพา
ลิ้นผู้ชายและใจนั้นอย่างหนึ่ง
น่นแหล่ะพึงจดจำเอาไว้เถิดหนา
รักที่ลวงหน่วงใจให้เสียน้ำตา
เชื่อวาจาคำรักพาให้ตรม
เมื่อเขาทิ้งไปแล้วจักโทษใครให้กลืนขื่นขม
วิโยคโศกตรม ก็เพราะคารมผู้ชายแปรผัน
หญิงคนใดเชื่อคำช้ำจิตเปล่า
อย่าใจเบามุ่งมัวเมาริเท่าทัน
หญิงคนใดปล่อยใจให้เขาพัวพัน
อีกไม่นานคงรู้กันรักเอย
|
