ยามความรักหลุดเลือนเลื่อนลอย
หัวใจละห้อยพะวงหลงคอยฝากคำ
คนอะไรไม่มีคุณธรรม
โธ่เอ๋ยเวรกรรมช่างทำให้ช้ำจิตใจ
กรรมครั้งเก่าเข้าผจญ
ช่างร้ายเหลือทนคนอะไรคบไม่ได้
หวานแต่คำร่ำไป
ไม่เหมือนดังใจพูดจาอะไรผิดคน
เธอลวงฉันให้ตรมร่ำไป
ฉันจึงหมองไหม้ทุกวันหวนไห้สุดทน
คนอะไรใจเปลี่ยนเวียนวน
ยากแค้นยอมทนหลีกไปไม่พ้นบาปกรรม
ครวญวิโยคโศกอุรา
ชาตินี้เกิดมาบุญไม่พาฉันจึงช้ำ
หลงว่าซื่อเชื่อคำ
ทนรับเวรกรรมดวงใจจะจำจนตาย
เธอและฉันเกิดมาชาติใด
ฉันวอนขอให้รักไกลแสนไกลเคลื่อนคลาย
คนอะไรจึงพูดกลับกลาย
พร่ารักทำลายจิตใจโหดร้ายน่ากลัว
ลวงรักเล่นเช่นสุขใจ
ชอกช้ำร่ำไปคนอะไรคิดแต่ชั่ว
ร้าวอกใจขุ่นมัว
คนเห็นแก่ตัวทำไมไม่กลัวเวรกรรม
|