ฝนกระเซ็นเย็นซ่าน
สะท้านสะท้อนหนาวอารมณ์
ฝนพร่างพรายหลั่งรม
ประพรมโลมไหลทั่วธาตรี
ฟ้าครางเสียงดังก้อง
ร่ำร้องพาให้ร้าวฤดี
ฟ้าแวบวับรังสี
อย่างนี้ถึงคราวที่ฝนลา
โอฝนหยั่ง
ห้วงภวังค์ครวญสั่งท้องนภา
แต่ตัวฉันเศร้าเหลือคณา
รักมาห่างร้างไกล
เขาลืมแม้เสียงสั่ง
ที่ยังบอกว่ารักอาลัย
ไร้น้ำตาเยื่อใย
หยาดใจไร้ถ้อยที่เขาลา
|