โอ้ดวงใจเอ๋ย
ยามไร้รักชื่นเชย
อกเอยมีแต่หมองหม่น
สุดจะดิ้นรน
ต้องทนกลืนกล้ำน้ำตา
เฝ้าคร่ำครวญไป
เจ็บช้ำในฤทัย
ดังใครเอามีดมาผ่า
แสนจะเวทนา
เกิดมาชาตินี้มีแต่กรรม
เปรียบเหมือนดังหนึ่งพฤกษา
ต้องแห้งเหี่ยว
เมื่อคราไร้ฝนหล่นพรำ
ดวงใจระกำ
สุดชอกช้ำ ยามเมื่อไร้รักชื่น
ขาดรักเชยชม
ต้องหมองใจระทม
ตรอมตรมแสนจะขมขื่น
ยามนอนถอนสะอื้น
ค่ำคืนปวดร้าวเฝ้าแต่ครวญ
|