จากกันไปไม่นานรักกลับร้าวรานชวดชม
สุดเปลี่ยวเปล่าเศร้าตรมเหลือข่มเมื่อเธอแรมรา
อยากปรามห้ามหวงฤทัยมิให้ห่วงใยไห้หวนครวญหา
ถ้าทำให้ทุกข์คลาดคลาหายตรมอุราไปดั่งปอง
แต่ยิ่งปรามขวัญยิ่งร่ำไห้โหยหา
เหมือนดังว่าแกล้งพาฤทัยนั้นให้หม่นหมอง
ใจจริงสุดระกำแต่ฝืนแสร้งทำลำพอง
ความหมองไหม้เคียงครองเหนือใจทุกห้องตราตรึง
แค่เพียงกาลผ่านไปซึ้งแก่หัวใจใฝ่จำ
ดวงใจเธอกร้านดำแม้เสี้ยวแห่งความคิดถึง
ไม่เคยมีไว้ให้ใครแม้เพียงเยื่อใยจะเหลือให้ซึ้ง
เจ็บทรวงดังศรเสียบตรึงพิษมันดูดดึงเจียนสิ้นใจ
หากเป็นของแม้จำต้องซื้อหา
ฉันไม่ไขว่คว้ารักคนล้นค่ามาไว้
ราคาค่าน้ำใจเธอนั้นช่างแพงเกินไป
เกินฉันใฝ่ใจพึงแม้จะลดครึ่งราคา
|
