เดี่ยว) โอ้ความอลวนน้อมใจจนเหนื่อยหน่าย
โลกเรานี้ช่างคล้ายละครโรงใหญ่จริงหนา
แต่ละครคนพระนางกลทั่วหล้า
ช่างสับสนหนักหนาคิดแล้วระอาเกินกลั้น
หมู่หญิง) ทุกวันโลกมันเวียนวน
เปลี่ยนสับสนแล้วมัวบ่นไยกัน
จงหมุนใจให้มันหมุนทัน
ความทุกข์มันจะพลันผันบิน
เดี่ยว) ปล่อยแววชีวาไร้ราคาหมดสิ้น
ผู้คนเขาติฉินหมองมัวทั่วถิ่นเท่านั้น
เกิดมาทำไมหวังอะไรบ้างนั่น
แค่เสพสมเท่านั้นหรือปองใดอันยิ่งใหญ่
หมู่ชาย) เพราะเราเกิดมาเป็นคน
ก็ควรค้นหาความสุขกันไป
มัวพะวงก็คงทุกข์ใจ
ปองหวังใดก็คงเหลวเปล่า
หมู่หญิง) โลกนี้เป็นของเราหรือ
หมู่ชาย) ทุกสิ่งนั้นคือเรื่องฝันดังเงา
พร้อม) อย่ากังวลนักจงพักซึมเซา
หลงตรึกนึกเอาความเศร้าจะเร้ารุมใจ
หมู่ชาย) สุขทุกข์มันคลุกมันเคล้า
หมู่หญิง) แม้ไม่ถึงคราวเศร้าหมองไปไย
พร้อม) เมื่อมีชีวิตอย่าคิดอาลัย
ยิ้มสู้ทุกข์ไปสุขอยู่ที่ใจเรานั้น
|
