ดาวสุกสกาววับวาวพราวจ้า
แสงบนนภาพร่างพราวตาเมื่อคราไร้เดือน
โอ้ดาวเอ๋ยแสงเคยลางเลือน
เมื่อขาดดวงเดือนดาวก็เลยเหมือนงามเด่น
เพลินจ้องมองเพลินสวยเกินคำเอ่ย
แสงดาวนี้เอยได้ชมเชยเมื่อเดือนไร้เพ็ญ
เจ้าพรายแสงเย้ยดวงเดือนเล่น
ประดุจเดือนเพ็ญจะหลบจางเร้นลืมหล้า
ดาวอย่างทะนงหลงเงาแห่งตน
เพลินเผลอจนลืมว่า
ถึงคราเดือนผ่องเจ้าจะหมองวิญญาณ์
ใครจะเหลียวมาหมายชมเจ้านั้น
ชนที่ลำพองมิตรองครวญใคร่
ถึงคราวช้ำใจจะมีใครใฝ่ใจสัมพันธ์
ต้องขื่นขมระทมชีวัน
ดั่งดาวดับผันลับเลือนไปพลันจากฟ้า
|
