จันทร์เพ็ญพราวฟ้าแจ่มจ้าเฉิดฉายพราวพรายสุดสรร
แจ่มเจิดเฉิดฉันสวรรค์ชั้นฟ้า
แสงเดือนฉันชมแล้วตรมน้ำตา
ฉันต้องร้างราพลัดถิ่นที่มานานวัน
รำพึงครวญคิดหวานจิตหวั่นไหวเจียมใจสะท้อน
เปลี่ยวเปล่าเร่าร้อนทอดถอนไหวหวั่น
ระกำช้ำตรมระทมช้ำใจหมองไหม้สัมพันธ์
คิดครวญหวนพลันหวิวหวั่นใจ
ใจนึกรำลึกถึงบ้าน
พรากจากนานร้าวรานอุราร้างไกล
แสนเศร้าอับเฉาเฝ้าน้อยใจ
เวรหนใดไฉนตามมา
เวรกรรมจำทุกข์หมดสุขโศกศัลย์รำพันโศกซ้ำ
ปวดเจ็บเหน็บช้ำยิ่งล้ำใจข้า
หญิงเอยระกำหญิงจำระทมเหลือข่มในน้ำตา
หมองมัวหนักหนายิ่งพาน้อยใจ
|
