ยามหลับนอนร้าวรอนระบมระทมจิตนัก
สุดหักใจหวน
ต้องเงียบเหงารักเร้าคร่ำครวญ
แสนรัญจวนครวญคร่ำลำเค็ญ
จำต้องกลืนฝืนความระกำทั้งค่ำและเช้า
สุดเศร้าไม่เว้น
ต้องปวดร้าวใครเล่าจะเห็น
เหลือลำเค็ญทนเศร้าอาวรณ์
รักเอยเคยหวังว่าคงยั่งยืน
แต่กลับกลายเป็นอื่นพาใจให้สะท้อน
สูญเสียสิ้นดวงใจรอนรอน
อาวรณ์ระทม
ดังกับไฟสุมในอุราน้ำตาหลั่งไหล
จิตใจขื่นขม
สุดจะฝืนไร้ความรื่นรมย์
รักระทมจึงต้องอาดูร
|