ลาแล้วราชพฤกษ์
ยิ่งรำลึกยิ่งอาลัยไหวหวั่น
เคยงามพลิ้วปลิวช่อเคยรอรับขวัญ
ยามขาดฉันใครชม
เจ้าคอยช้อนพวงเป็นพวงน้าวมา
ถึงคราจำพรากจากลาเหลือข่ม
เคยทิ้งกิ่งโลมเคยโน้มดอกดม
โอ้ชวดชมแล้วร่มใบ
ลาแล้วราชพฤกษ์
อดรำลึกมิตรไมตรีมิได้
เคยแลเห็นเป็นเพื่อนจะเจือนฉันไหม
หรือจิตใจเลือนลาง
เมื่อกายลับลาใจอย่าลับไกล
ถึงไกลไปจากเพื่อนใจนึกบ้าง
เคยคิดติดพันเคยฝันร่วมทาง
โอ้อย่าร้างแล้วห่างแรม
ลาแล้วราชพฤกษ์
ที่ใจนึกน้ำตานองสองแก้ม
ลาจริงแล้วใจแป้วสิ้นแววยิ้มแย้ม
ราวหล้าแรมดาวเดือน
ต้องลาลับกายไปใกล้หรือไกล
หัวใจเจียนจะขาดใจแล้วเพื่อน
เกิดซึ้งจึ่งครวญคราหวนเยี่ยมเยือน
ไยจะเหมือนมีเพื่อนเคียง
|
