บัวเคยงามเมื่อยามบานอยู่กลางบึง
แม้มือคนเอื้อมไม่ถึงก็มีวันซึ่งอับเฉา
ไหนภู่จะคลึงไหนผึ้งจะเคล้าแดดจะเผา
สายลมจะเป่าให้อับเฉาโรยรา
ปานนารีนี้ตายเกิดร่างกลางดอย
ถึงนางจะห่างคนสอยก็ลอยไม่ห่างเสน่หา
คงเจอความรักสละความสาวเข้าสักครา
เปรียบเราชาวเขาชาวป่าไม่โสภาดังสาวศิวิไลซ์
โอ้บัวงามเขานำประดับแจกัน
จึงไม่เฉิดฉันเทียบทันกุหลาบกล้วยไม้
บัวจะงามก็ยามพนมนบไหว้
บูชาพระรัตนตรัยถวายพระพุทธพระธรรม
บัวเคยงามเสียทรามเพราะถูกเด็ดจาว
เหมือนเราเขาเด็ดความสาวเคล้าชมสมสิ้นจนช้ำ
จะตามจองล้างก็ก่อแก่สร้างทางกรรม
ตัดใจมอบกายน้อมนำถวายพระธรรมของงามอย่างบัว
|
