โน่นดูหมู่ดาวเกลื่อนฟ้า
แสงเดือนเลือนลาห่างตาจากไกล
เด่นเดือนคล้อยเคลื่อนไป
อยู่ไหนเหตุใดไม่งามยามชม
อยู่เดียวเปลี่ยวใจหนักหนา
รักเราจากมายิ่งพาให้ตรม
เมื่อยามน้ำค้างพร่างพรม
วาบหวิวเมื่อลมพลิ้วมาเยือกเย็น
ดวงดาวพราวฟ้าไกล
แต่ไร้จันทร์เพ็ญ
ลมเอยพลิ้วเย็น
เหลียวไม่เห็นเธอมา
ยิ่งครวญยิ่งคิดยิ่งหนาว
แสงดาวพร่างพราววาววับจับตา
เมื่อยามน้ำค้างหยาดมา
ก็เหมือนเมื่อคราน้ำตาร่วงริน
เมื่อเดือนอยู่ไกลจากฉัน
เหมือนเราห่างกันชั่วฟ้าและดิน
คร่ำครวญร้องไห้ได้ยิน
ฟากฟ้าและดินห่างกันไปไกล
อยู่ไกลจิตใจขื่นขม
รักเราจะชมภิรมย์อย่างไร
เฝ้ามองแล้วต้องเศร้าใจ
ครวญคิดร่ำไปช้ำในอุรา
ดาราบนฟ้าเอย
ยังเย้ยจันทรา
จงนำความรักมา
เคล้าเสน่หาชื่นชม
คร่ำครวญถึงรักไม่หาย
เสียดายไม่วายให้คิดจิตตรม
เยือกเย็นน้ำค้างพร่างพรม
ก็เหมือนอกตรมน้ำตาตกใน
|
