เหม่อมองท้องทุ่งนาไร่
พาหมองไหม้อุรา
ทุ่งร้างเกินสายตาที่แล
ไม่มีแม้เงาไม้ไร่
พอคุ้มให้ชื่นแด
ไม่เหลือเลยแม้แต่สรรพสิ่งใด
มีเพียงเรายืนเหงาอยู่
ด้วยขาดชู้คู่เชยชิดใกล้
โอ้อกเอ๋ยร้างคู่ใจใครเหมือนเรา
เปลี่ยวใจไร้คนเคียงคู่
มองเห็นอยู่แต่เงา
ทุ่งร้างคงเหมือนเราคราวถูกเมิน
ทุ่งทองหมองหม่นไหมเจ้า
ยามทุกข์เข้าเผชิญ
เมื่อรักมาหมางเมินจากไป
แต่เพียงท้องทุ่งกว้างใหญ่
ยังไร้สรรพสิ่งใด
ทุ่งเอ๋ยคงเหงาใจอยู่ไม่เบา
มันคงมีความหมองหม่น
อยู่ท่วมท้นจึงครองทุกข์เศร้า
โอ้คงเหมือนทุกข์ที่เราครองนิรันดร์
ทุ่งทองหมองหม่นไยเล่า
เรานี้เศร้าเช่นกัน
ด้วยรักแรมนิรันดร์ไม่กลับมา
|
