โอ้โสมส่องแสงสลัวมัวหมองหม่น
เมฆหมอกมืดมนนั้นทำเจ้าหมองศรี
เพ็ญโสมเคยแสงนวลเพ็ญ ไยหนอหลบเร้นเมฆี
สิ้นแสงรูจีแจ่มฟ้า
อกเอ๋ยเคยเห็นเพ็ญโสมโลมฟ้าผ่อง
เจิดแจ่มเรืองรอง ฟ้าปองใฝ่ฝันหา
ยามนี้ทรวงฟ้ามีดาว เดือนเอ๋ยคงร้าววิญญา
ยิ่งพิศยิ่งพาเปลี่ยวใจ
* เจิดแจ่มแสงดาวพราวยิ้มยั่ว
ข่มเดือนมืดมัวสลัวไป
เดือนเอ๋ยจะเศร้าอยู่ไย
ถึงคราเจ้าพราวผ่องใส คงผ่องอำไพเหมือนกัน
เปรียบโสมดูแล้วก็เหมือนดั่งฉันนี่
สุขชั่วยามมีรักครองอยู่เคียงขวัญ
นวลแขมีฟ้าคอยปอง แต่ฉันหม่นหมองนิรันดร์
ต้องช้ำรำพันอยู่เดียว
...ซ้ำตั้งแต่ *
|
