เหม่อมองฟ้าคราเพ็ญเยือกเย็นผ่องเพ็ญเด่นตา
ทอประกายพรายนภาจันทร์แจ่มเวหาผ่องอาภายองใย
มองมองไปจันทร์เจ้านั้นเด่นเงาเห็นกระต่ายไพร
ทาบทับกลางจันทร์สดใสสูงลอยเสมอเตือนใจให้คอยถวิล
ครั้งก่อนกาลโบราณท่านเคยเปรียบเปรยถึงจันทร์ผ่องเคยได้ยิน
ยังซาบซึ้งจิตจินต์ ย้อนถวิลอุทาหรณ์ก่อนมา
กระต่ายนั้นฝันใฝ่อยากใกล้ดวงจันทร์หนักหนา
จึงบำเพ็ญบุญญาเฝ้าคอยหมายแต่จันทรานับเวลาขวบปี
เฝ้าอุทิศกายมัน ผูกพันมั่นในสิ่งดี
บำเพ็ญทุกราตรี เพียรสร้างกรรมดีด้วยชีวีตัวมัน
ใจมันเองคิดว่าฟ้าอาจมองเห็นค่าสักวัน
ที่หวังคงสมดั่งฝัน ฝันชมให้ถึงดวงจันทร์แล้วมันสุขสม
ร้อนไปถึงองค์อินทร์สวรรค์ ท่านพลันใช้ญานทิพย์อันอุดม
ท่านเล็งเห็นชื่นชม หมายให้สมดั่งที่ในใจมัน
หักยอดผาลิขิต ประดิษฐ์เป็นภาพแห่งมัน
เป็นเงากลางดวงจันทร์ สักขีโพ้นแห่งดีนั้นนิจนิรันดร์ไม่เลือน
|
