โอ้ดวงตะวันตระการฟ้า
ฤทธิ์เรืองแรงแสงกล้า ยามราหูจับยังลับแสงไป
นี่เราบุคคลเดินดินไซร้
ความคิดอาจผิดเผลอไป มิควรเอาใจฝังจำ
เกิดมาก่อนบุญบำเพ็ญผล
แม้ลำบากทุกข์ทนไม่เคยร้องบ่นยอมทนรับกรรม
โอ้เวรก่อนเดิมคอยเติมซ้ำ
บุญไยไม่เคยหนุนนำ รับเคราะห์รับกรรมเสมอมา
จากรัก จิตใจคร่ำครวญเพ้อ
ขอเชิญเธอเชือดเฉือนดวงใจไปดีกว่า
ขาดเธอ ข้าคงสิ้นวาสนา
ไร้ปัญญา ไร้ที่พึ่งพาและปรานี
อ้าองค์อนงค์ผู้ทรงศร
แม้ทรงปล่อยรักรอนข้าคงม้วยมรณ์เพราะฤทธิ์รักทวี
สิ้นเวรสิ้นกรรมกันเพียงนี้
แม้บุญยังมีขอเกิดอีกที รักร่วมฤดีรักอยู่ตลอดกาล
|
