รักเอ๋ยกระไรเลยก่อนนี้เคยชื่น
รักระรื่นเหลิงระเริงกมล
แปลกเหลือ ปลูกรักไว้ดอกรักไยหล่น
ไยหมองหม่นนักรักกันแต่เงา
เห็นเดือนคล้อยเคลื่อนลับเหลี่ยมฟ้า
นภาหมองมัวเหมือนตัวเรา
สุดแสนจะระทม อกระบมเศร้า
ความรักเราหมาย ไยมากลายเปลี่ยนแปร
ความรักปักทรวงในปักฤทัยหน่วง
รักเหมือนบ่วงมาร มักพานผูกแด
มีรักอยู่ที่ใดย่อมทุกข์ใจแน่
คำพระเที่ยงแท้มิปรวนแปรเปลี่ยนไป
ทุกคนทุกผู้รู้หลักนี้
แล้วมาหลงมีรักทำไม
ความรักก่อทุกข์ให้เผาลุกไหม้
การหนีเลี่ยงไกลจึงพาใจสุขเอย
|
