เสน่ห์แห่งเพชรน้ำหนึ่ง
สุดเปรียบเทียบถึงสุดคะนึงค่าใด
แววน้ำฉ่ำสดใส
รับกับแสงไฟ ยวนยั่วใจภิรมย์
ต่างพากันยกย่อง
อยากเป็นเจ้าของ มุ่งหมายปองจักชม
ควรเพชรหยิ่งให้สม
ถือว่าสังคมยังนิยมไม่คลาย
พอเพชรร่วงลงดิน
เสียศักดิ์ถวิล ทุกคนก็สิ้นเสียดาย
เจ้ามันร้าวโดยง่าย
เพชรเจ้าก็คลาย พลันกลายเป็นแก้วสามัญ
เจ้าเป็นเพชรร้าวได้
เมื่อพลาดลงไปต้องเสียใจชั่วกัลป์
เปรียบสตรีเหมือนมั่น
หญิงเราสำคัญ พรหมจรรย์นั่นแล
|