อกเอ๋ยขอลาก่อน
เมื่อเรือถอนสมอขอปองไหว้
กราบลาแผ่นดินไทย
อยู่ไหนใจยังห่วงหวงไม่เลือน
แต่นี้เช้าเย็นค่ำ
ข้าคงเห็นแต่น้ำฟ้าเป็นเพื่อน
จ้องดูแต่ดาวเดือน
ไม่เหมือนรักที่เตือนของเพื่อนใจ
ลอยเรือเหนือลูกคลื่น
ที่คลั่งคอยกลืนชีวิตไป
ชีพนี้เหมือนเส้นใย
ที่ภัยทะเลจ้องปองหมาย
คลื่นลมฝนกระหน่ำ
สู้กับฟ้าและน้ำมิยอมหน่าย
นี่เราก็เป็นชาย
ไม่ตายคงได้คืนผืนแผ่นดิน
|