ถึงวาระจากโดมไป
เหมือนใจของเรานี้จะขาดรอน
ด้วยรักโดมสุดถอน
มิเคยจากจร จึงเศร้าอาวรณ์เมื่อต้องจากไป
คิดถึง คิดถึง คิดถึงมวลเพื่อน
ทุกวันหนอเราเคยเอื้อนถ้อยคำวอนเย้าหยอกใครๆ
ยามพลั้งเราให้อภัย
ไม่คิดใส่ใจเพราะใจเรามีต่อกัน
คิดถึงร่มเงาชงโค
และร่มโพธิ์ที่เคยร่มเย็นสุขสันต์
ร่มไม้คล้ายฉัตรสวรรค์
ร้อนคลายจากพลันเหมือนนั่งชื่นบานภายใต้ดวงเดิอน
แสนหม่นแสนจนใจเสียจริงๆ
แสนจนฤทัยเสียยิ่งที่ทุกสิ่งหนอช่างตรึงเตือน
อยู่ไหนใจไม่บิดเบือน
ไม่ลืมไม่เลือนรักโดมฝังแน่นหทัย
ขอลาแล้วแม่โดมเอ๋ย
แคว้นที่เคยให้ความร่วมเย็นจิตใจ
บัดนี้ต้องจากไป
แม้นฝืนอย่างไรก็ต้องจากไปตามข้อผูกพัน
ถึงใจ ถึงใจ ไม่ยอมจะจาก
ถึงใจไม่ยอมจะพราก ต้องจำจากแล้วอยากโศกศัลย์
หากกายต้องไกลจากกัน
จิตฉันยังแบ่งปันชีวันไว้กับแม่โดม.
|
