บ้านคนรักสุนทราภรณ์
สังคมของคนรักบทเพลงสุนทราภรณ์
16 ม.ค. 2568
สังคมของคนรักบทเพลงสุนทราภรณ์
คำร้อง พรพิรุณ |
ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน |
เย็นยามสนธยาจวนค่ำ รวีคล้อยดวงลงต่ำฟ้าดำทั่วไป ดูเสมือนม่านดำผืนใหญ่ คลอบคลุมเบื้องบนพาให้ลับไปมืดมน มองฟากฟ้า มิดมืดหนักหนายิ่งพาใจหม่น ตะวันลาลับพากังวล หวาดหวั่นกมลเป็นห่วงคนแสนไกล เขาคนนั้นที่ฉันรักใคร่ เขาลาเขาเลยลับไปหมองไหม้อุรา จำวันนั้นย่ำสนธยา เขาเฝ้าเพ้อคำวอนว่าถึงคราจำจร ขอกอดฉันด้วยใจอาวรณ์ พิรี้พิไรฉะอ้อนอ้อนวอนให้คอย เขาเอ่ยมา ทั้งที่แววตาเขาครวญละห้อย กอดกระซิบเพ้อคำให้คอย เหม่อหม่นเลื่อนลอยฉันต้องพลอยหวิวใจ คอยคอยเขาร่วมเรียงเคียงใกล้ เหมือนคอยรวีวันใหม่ น้อยใจเฝ้าคอย น้อยใจเฝ้าคอย น้อยใจเฝ้าคอย |